Τα ξέρω όλα απ’ έξω κι ανακατωτά.
Δε νυχτώθηκα στο δάσος τελικά.
Θυμάται ο νους, θυμάται και το σώμα,
σα τον ήλιο που επιστρέφει κάθε τόσο στο γιόμα.
Δρόμο παίρνω και δρόμο αφήνω τι δίλημμα.
Βρίσκω σημάδια στον αέρα στα πάντα.
Ακούω τ’ όνειρό τους και της σκιάς το κρυφομίλημα·
μόνο οι φωνές τους σαν νεκρική μπαλάντα
ξεμείνανε, στο χώμα φτύσανε ν’ αγιάσουν όσα γίνανε,
στον ώμο στίγμα πήρανε και φύγανε.
Περάσαν σύνορα και των στοιχειών τις τρικυμίες,
τη μοναξιά των άγριων πουλιών κι απουσίες
μετράω, νυχοπατάω στον ύπνο τους τον πράο,
πουλάω τρέλα κι οργή τεμπέλα κρατάω
για πάρτη μου, δε `μολογάω τ’ άχτι μου,
γι’ ασπίδα έχω τ’ αγκάθι μου μη στα πολυλογάω.
Ξεχνάω δε πιάνει αλλιώς η ευχή κι αγάπη.
Κρατάω μια ανάσα, σπάω τη μνήμη σαν κανάτι
και βρίσκω μέσα μια στιγμή, την τώρινη,
γεμάτη πίκρα, γεμάτη γλύκα και ζωή.
Ξέχνα τους φτύνουν εκεί που τρώγανε.
Ξέχνα τους αυτούς κι όσα καμώσανε.
Ξέχνα τους ο ήλιος κάνει τη γύρα του.
Ξέχνα τους όπου δειλός κι η μοίρα του.

Δεν είναι ανάγκη να μου πείτε ξαφνικά
πως φύγαν κι άλλοι, και τα λοιπά και τα λοιπά.
Ούτε και θέλω να ρωτάς, τη σκέψη σου να σπαταλάς,
μ’ αχάριστες αλήθειες να μιλάς·
να χρίζεις ημίθεους μ’ αλλόκοτους ψίθυρους
κι εγώ να πρέπει να κρατάω τόνους ήπιους
στο λόγο μου κι ο πόνος μου
Αν μιζεριάσει, θα μασήσει απ’ το χρόνο μου.
Άστους μονάχα να γυρνούν σαν τα φαντάσματα
μες στα τραγούδια που και που του στίχου προσανάμματα.
Δε τα μπορώ τα δράματα, όταν σκαρώνω πράγματα
νερωμένα δάκρυα. Τζιβαέρια και μαλάματα
σου γράφω· κι όταν τα ζω, όλα τ’ αλλιώτικα ξεχνώ.
Κι ακόμα σ’ ευχαριστώ για όσα δεν άκουσα εδώ.
Δεν είναι τίποτα καινούριο ούτε και παντοτινό,
γι’ αυτό ξέχνα τους στο ανέξοδο κενό.

Ξέχνα τους, κρυφοχαιρέτα τους,
σ’ ακούνε και σε βλέπουν, σιγοτραγούδησέ τους·
και συ, βουή, το μήνυμα ταξιδεψέ τους....

"Αυτό που ήξερες, μάθε πως δεν είσαι,
με τ’ όνομά σου κανείς δε σε φωνάζει.
Τίνος το πρόσωπο φοράς Κοίτα πως είσαι.
Μες στον καθρέφτη κάποιος σε κοιτάζει.
Δεν είσαι αυτός που θα σου πω, σ’ έχω ξεχάσει.
Δεν ήσουν άλλοτε εδώ, λάθος θυμάσαι.
Ήδη ο χρόνος που ζητάς έχει περάσει·
σ’ έχω ξεχάσει, μα εσύ ακόμα φοβάσαι."