Ένα γαλανό
λάτρευε ουρανό
η μικρή καρδιά μου.
Πίκρα ούτε μια
κι όλο γιασεμιά
γιόμιζε η ποδιά μου.

Τα σκοτάδια μισούσα τις νύχτες
και τ’ άστρα φοβόμουν.
Και τα βράδια αγκαλιά
με μια αυγή τρομαγμένη κοιμόμουν.

Μα άλλαξα ζωή,
νύχτα το πρωί
έγινε κι ανάρια.
Μπρος μου αργοδιαβαίνουν
κόκκινα φανάρια.

Χρόνια έχει να βγει
κάποια χρυσαυγή
στη θαμπή ζωή μου.
Σύννεφα βαριά,
κύματα θεριά
δέρνουν την ψυχή.

Μες στης νύχτας τα μαύρα τα κρέπια
η ζωή μου πνιγμένη.
Κάποιο γέλιο γλυκό μιας αυγής τρυφερής
περιμένει.

Μα το γέλιο αυτό
δε θα το γευτώ,
πίκρες θα ’χω αμπάρια.
Και θα βλέπω εμπρός μου
κόκκινα φανάρια.

Σπίτια σκοτεινά,
πρόσωπα στεγνά,
βάσανα κοπάδι.
Ύποπτες σκιές,
νέες που γριές
γίναν σ’ ένα βράδυ.

Ο Απρίλης ποτέ στην καρδιά μας
ποτέ δεν πατάει.
Κι αν πεθάναμε ή ζούμε κανείς,
μα κανείς δεν ρωτάει.

Άλλο δεν ζητώ
παρά να θαφτώ
και μπροστά μου ανάρια
να μη βλέπω, θεέ μου,
κόκκινα φανάρια.