Με ψάχνεις με βρίσκεις και με χάνεις
στα γκάζια στα μπαρ τα σκοτεινά
στα φώτα της εθνικής απόδρασης
και μέσα στα βραχνά μου νυστικά.

Με αγγίζεις συνέχεια με ζορίζεις
με ξέρεις μα κάπου είμαι αλλού
τις ώρες που βγαίνουν τα φαντάσματα
εγώ παλεύω στις στοές του ουρανού.

Δε φταίς εσύ που τρέχει ο άνεμος
κι η πόλη σου με καταδιώκει
σα νά `μαι ο πιο σκληρός παράνομος
που η ζωή αυτή του λέει"όχι".

Με θέλεις με δένεις με ζηλεύεις
σαν άλλοθι και όμηρο μαζί
μα κάποτε θ’ αρχίσεις να μαθαίνεις
ο άνεμος δεν μπαίνει φυλακή.