Έρημη πόλη, ταξιδιώτης εγώ
στις γραμμές ενός τραίνου που θέλει στο αύριο να φτάσει.
Αστεγα όνειρα, μου παίζουν κρυφτό,
στην αντίπερα όχθη δύο άγγελοι μ’ έχουν περάσει.

Δεν ήρθα εδώ να φωνάζω με σημαίες και ζήτω,
ψάχνω να βρω υλικό για το δικό μου το μύθο,
λόγια σκληρά, που θ’ ανάψουν φωτιές και θα κάψουν,
ότι με θέλει ως τώρα νεκρό ζωντανό.

Νόμοι αγύρτες οδηγούν στο χαμό,
το τιμόνι του πλοίου κυβερνούν μεθυσμένοι διαβόλοι,
και στης Ιθάκης τον γλυκό πηγαιμό
να μου βάλουν δεσμά και εμπόδια θέλησαν όλοι.

Δεν ήρθα εδώ να φωνάζω με σημαίες και ζήτω,
ψάχνω να βρω υλικό για το δικό μου το μύθο
λόγια σκληρά που θ’ ανάψουν φωτιές και θα κάψουν
ότι με θέλει ως τώρα νεκρό ζωντανό.

Διάλεξε χρώμα μου λέει μια φωνή
και σκασμός, τσιμουδιά, μην τυχόν και ξυπνήσει η Πατρίδα.
Κλείνω τ’ αυτιά μου και σηκώνω πανί
μ’ ένα σκύλο πιστό συντροφιά και την ελπίδα πυξίδα.

Δεν ήρθα εδώ να φωνάζω με σημαίες και ζήτω,
ψάχνω να βρω υλικό για το δικό μου το μύθο
λόγια σκληρά που θ’ ανάψουν φωτιές και θα κάψουν
ότι με θέλει ως τώρα νεκρό ζωντανό.