Ήταν κάποτε Απρίλης
κι εγώ ήμουνα παιδί
τρυφερό σαν το λουλούδι
δροσερό σαν τη βροχή
ήτανε άνοιξη σαν τώρα
και στην όμορφη αμμουδιά
πρωτοχτίσαμε παλάτια
με τον ήλιο στην καρδιά
χρυσοκίτρινα κοχύλια
μου πετούσες στην ποδιά
στα παιχνίδια με το κύμα
σ’είχα πάντα συντροφιά
δυο μικρά δειλά παιδιά
στη ζεστή την αμμουδιά

Ήταν κάποια ιστορία
που τη ζήσαμε μαζί
το τραγούδι της αγάπης
συ μου το’χες πρωτοπεί
μα ήρθε κάποτε ένα τρένο
που σε πήρε βιαστικά
και ξεχάστηκε η αγάπη
μεσ’τον έρημο σταθμό
και γκρεμίστηκαν οι πύργοι
στη μικρή ακρογιαλιά
ο Απρίλης από τότε δεν ξανάρθε άλλη φορά
μόνο γκρίζα συννεφιά
έχω πια για συντροφιά

Μεσ’της πόλης τη ρουτίνα
μεσ’τα φώτα τη βοή
καθώς τρέχω τώρα μόνη
να προλάβω τη ζωή
ώρες ώρες πώς θυμάμαι
τη μικρή μας αμμουδιά
κι είναι τόση η νοσταλγία
που με καίει σαν φωτιά
Να γινόταν κάποια μέρα
και να σ’έβρισκα ξανά
με τις χούφτες μου ν’αγγίξω
τη ζεστή σου τη καρδιά
τρυφερά να την ακούσω
να χτυπά σαν μια φορά
να γινόταν κάποια μέρα
και να ερχόσουνα ξανά

Η μικρή μας ιστορία
που την έσβησε η ζωή
τί δε θα’δινα στ’αλήθεια
να τη ζήσω απ’την αρχή...