Με την καμπύλη της γραμμής
και την αιχμή του λόγου
τη λογική αναζητώ
αυτού του παραλόγου.

Δύο γραμμές τσακώνονται
στου Διγενή τ’ αλώνια
ποια θα `χει πάνω της μορφή
και ποια θα έχει λόγια

και το κοινό τις χαίρεται
κι ο Χάροντας τις παίρνει
κι από των τον απόηχο
άραγε τι να μένει;

Κι ενώ ρωτάω τι και ποιος
εσύ το παίζεις Κότα
και λες σαν γνήσιος Ρωμηός
να ξαποστάσεις πρώτα.

Πίσω από σκάνδαλα πολλά
κρύφτηκες και δε `φάνεις
μα δε χαϊδεύει σου τ’ αυτιά
ο Νέος Αριστοφάνης.

Αφού Θεός τα πάνθ’ ορά
καρεκλοκένταυρων και θρόνων
πήγα με τ’ Άγρια Μωρά
στο κόμμα των Βαρελοφρόνων.

Διαδηλώνω φωναχτά
πα στην Οδό Ονείρων
λέω Αλήθειες δυνατά
και λεν’ πως είμαι είρων.

Είμαι καθώς λογίζονται
ονειροπαρμένος
Πίπης ο Πάπιας είμαι εγώ
μα και Σπαγγοραμμένος.

Ο Πειναλέωντας ο sic
μα και η Ανεργίτσα
ψωμί δεν έχουνε να φαν
μανούλα Ελλαδίτσα!

Κι αυτή η ρημάδα η Χοντρή
έχει το Ζαχαρία
για μπιμπελό της Θησαυρό
κακούργα κοινωνία!

Κι αν πέφτει πάνω μας Σκιά
κανέναν μας δε σκιάζει
όλο το Θέατρο Σκιών
αυτό βροντοφωνάζει!

Μαζί το ζήσαμε κι αυτό
το Χρονικό της Δίκης
εσύ Ποντίκι τροφαντό
κι εγώ ο Ισοβίτης.

Γέλα κι εσύ το χάλι μου
Κατσίκι Παρδαλό
πέρνα κι εσύ καμάρι μου
απ’ τον Κορυδαλλό!

Άντε ν’ αρθρώσεις πάλι σου
λόγο πολιτικό
και μες στην παραζάλη σου
κάνε το μαύρο, δαγκωτό!

Με την καμπύλη της γραμμής
και την αιχμή του λόγου
τη λογική αναζητώ
αυτού του παραλόγου.