Σε τίποτα δε βγάζει ο δρόμος που έχεις πάρει,
δυο σύννεφα με σκόνη μάς κρύβουν το φεγγάρι.
Η θλίψη χαρακώνει συχνά το πρόσωπό σου
και ένα τέλος βασανίζει το μυαλό σου.

Μετά από εμένα ποιον θα καταστρέψεις,
σε ποια καρδιά θυσίες θα γυρέψεις;
Μετά από εμένα ποιον θα βρεις να κάψεις,
ποιος θα σου βρει φτερά για να πετάξεις;
Μετά από εμένα ποιον θα καταστρέψεις,
με ποια ψυχή, ψυχή μου, θα παλέψεις;
Με ποια υπομονή να υπομένω;
Δε βρίσκει η ζωή μου άλλο τρένο.

Χαράματα γυρίζεις με μια βαλίτσα λάθη
κι εγώ δε σε ρωτάω ποτέ τι έχεις πάθει.
Αντέχω για να σ’ έχω μα νιώθω πάντα μόνος,
κι είναι εχθρός μες στα ξενύχτια μου ο πόνος.

Μετά από εμένα ποιον θα καταστρέψεις,
σε ποια καρδιά θυσίες θα γυρέψεις;
Μετά από εμένα ποιον θα βρεις να κάψεις,
ποιος θα σου βρει φτερά για να πετάξεις;
Μετά από εμένα ποιον θα καταστρέψεις,
με ποια ψυχή, ψυχή μου, θα παλέψεις;
Με ποια υπομονή να υπομένω;
Δε βρίσκει η ζωή μου άλλο τρένο.

Να φεύγεις, να γυρίζεις σαν πουλί
που το `χουνε πληγώσει.
Να φεύγεις, να γυρίζεις σαν φιλί
που εμένα θα σκοτώσει.