Δε θέλω να ξέρεις
πως εδώ και δυο μήνες είμαι συνέχεια στο σπίτι μονάχη μου.
Δε θέλω να ξέρεις
πόσο άσχημη νιώθω με μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια μου.
Δε θέλω να ξέρεις
πως μου είναι αδιάφορο αν ζω ή δεν ζω.
Δε θέλω να ξέρεις
πόσο πολύ σ’ αγαπώ.
Δε θέλω να ξέρεις
πως περνάω τις ώρες μου περιμένοντας να με πάρεις κάποιο τηλέφωνο.
Δε θέλω να ξέρεις
πως φοράω τα ρούχα σου να σε αισθάνομαι συνέχεια κολλημένο επάνω μου.
Δε θέλω να ξέρεις
πως δεν έχω όρεξη να φάω έχω μείνει μισή.
Δε θέλω να ξέρεις
πως σε σκέφτομαι βράδυ πρωί.

Δε θέλω να ξέρεις
πως για σένα είμαι σκόνη είμαι χώμα.
Δε θέλω να ξέρεις
πως για `σένα πίνω είμαι λιώμα.
Δε θέλω να ξέρεις
πως για σένα βουλιάζω σε κώμα.
Σαν παλιά ζωγραφιά λίγο λίγο μου φεύγει το χρώμα.
Δε θέλω να ξέρεις
πως για σένα είμαι σκόνη είμαι χώμα.
Δε θέλω να ξέρεις
πως για σένα υπάρχω ακόμα.

Δε θέλω να ξέρεις
πως όλα αυτά που σου λένε ότι είμαι δήθεν καλά είναι όλα ψέματα.
Δε θέλω να ξέρεις
ότι είμαι όλη μέρα σε ένα δωμάτιο και ζω με σκιές και φαντάσματα.
Δε θέλω να ξέρεις
πως με παίρνει ο ύπνος με χάπια κάθε πρωί.
Δε θέλω να ξέρεις
πως για `μένα τα πάντα είσαι εσύ.
Δε θέλω να ξέρεις
πως ότι συμβαίνει επάνω στον κόσμο με αφήνη αδιάφορη.
Δε θέλω να ξέρεις
πως για τίποτα πια δε με νοιάζει νιώθω τόσο μα τόσο ουδέτερη.
Δε θέλω να ξέρεις
πως είμαι μόνη δε θέλω κανένα να δω.
Δε θέλω να ξέρεις
πόσο πολύ σ’ αγαπώ.

Δε θέλω να ξέρεις
πως για σένα είμαι σκόνη είμαι χώμα.
Δε θέλω να ξέρεις
πως για `σένα πίνω είμαι λιώμα.
Δε θέλω να ξέρεις
πως για σένα βουλιάζω σε κώμα.
Σαν παλιά ζωγραφιά λίγο λίγο μου φεύγει το χρώμα.
Δε θέλω να ξέρεις
πως για σένα είμαι σκόνη είμαι χώμα.
Δε θέλω να ξέρεις
πως για σένα υπάρχω ακόμα.