Γι’ αυτό το σπίτι ζω,
γι’ αυτόν τον έρημο τοίχο,
γι’ αυτό το δρόμο που περνάει από μέσα μου,
γι’ αυτό το χέρι που το μέλλον μου βάφει

Γι’ αυτό το πιάνο ζω,
γι’ αυτά τα κάδρα στο φθαρμένο σαλόνι

Γι’ αυτή την πόλη ζω,
γι’ αυτή την άδικη πόλη,
γι’ αυτόν τον ήλιο που αγαπώ και μισώ,
γι’ αυτό το δέντρο που τον τάφο μου θα ορίσει

Γι’ αυτά τα μάτια ζω,
γι’ αυτά τα μάτια που δακρύζουν για μένα

Γι’ αυτή τη θάλασσα ζω,
γι’ αυτή τη θάλασσα...
Εδώ δεν έχουμε τρένα...