Πάλι και σήμερα δεν ξέρω τι ξημέρωσε
το άδειο σώμα μου κουρέλι πάλι σέρνω
αργό το βήμα μου κι η μοναξιά με πέρασε
και στο μυαλό μου τη μορφή σου μόνο φέρνω
Κλείνω τα μάτια να μη ζω την απουσία σου
δεν το αντέχω το κενό σου ν’αντικρίσω
αυτό που νιώθω ξεπερνά τη φαντασία μου
είσαι ένα λάθος μου που εκεί πάλι γυρίζω

Αν θες να’ρθείς γύρνα απόψε που δε έχω περιθώρια
αν θες να’ρθείς του εγωισμού σου πια ξεπέρασε τα όρια
αν θες να’ρθείς κάν’ το λοιπόν όσο μπορείς το συντομότερο
λέξη μη πεις μόνο σώσε τη ζωή μου απ’το χειρότερο

Άχαρη μέρα σκοτεινή γκρίζα μονότονη
δεν έχει τίποτα λοιπόν να περιμένω
και η φωνή σου στο τηλέφωνο απότομη
που ενώ σε παίρνω να το κλείνω επιμένω
δεν βρίσκω λέξεις να σου πω πως σε χρειάζομαι
γύρισε πίσω γιατί ακόμα σ’αγαπάω
είσαι ένας πόνος που μπροστά σου κομματιάζομαι
ένας σταυρός που όσο ζω θα κουβαλάω

Αν θες να’ρθεις γύρνα απόψε που δε έχω περιθώρια
αν θες να’ρθείς του εγωισμού σου πια ξεπέρασε τα όρια
αν θες να’ρθείς κά’ ντο λοιπόν όσο μπορείς το συντομότερο
λέξη μη πεις μόνο σώσε τη ζωή μου απ’το χειρότερο