Πρωί στο Μέγα Σπήλαιο πρωτάκουσα τ’ αηδόνι
κι έτρεχε γάργαρο νερό στης Ζαχλορούς το ρέμα
κι είδα στο δρόμο του Θεού πως σβήνουνε οι πόνοι
κι αυτής της μίζερης ζωής ξανά το μέγα ψέμα.

Κι άλλη φορά χαράματα με πιάσανε τα κλάματα
στο άκουσμα της μέρας
κι ήρθε το φως και φίλησε το δάκρυ μου που κύλησε
και χάιδεψε ο αέρας.

Είδα στο γιόμα να πετάει ο αετός των Μετεώρων
απ’ τα ψηλά πιο αψηλά για του Θεού τα μέρη
κι ήπια του Μύστη το νερό – πηγές των θείων δώρων
απ’ του Χριστού τον ομφαλό, της Παναγιάς το χέρι.

Κι άλλη φορά μεσάνυχτα – φύλλα ψυχής ορθάνοιχτα –
στη λάμψη των κειμένων
κοινώνησα το είναι Σου – δίνε μου νέκταρ, δίνε μου –
στο φως των Φωτισμένων.