Με μια φωτιά που..., όλο παίζω, με σκοτώνει.
Με μια αγάπη, που συνέχεια με ξερνάει.
Μοιάζω με όνειρο που θέλει να τελειώνει.
Μοιάζω με φως.

Με αυτή τη λύπη που δειλά με γυροφέρνει,
με μελωδίες που φωνάζουν στα χαμένα.
Θέλει το χρόνο μου συνέχεια να με δέρνει.
Μοιάζω με φως.

Θέλει να ζω, να ταξιδεύω στον αέρα.
Με ένα στεφάνι από αγκάθι στο κεφάλι.
Να με δικάζει. Να με σπρώχνει παραπέρα.
Κι από τη λάσπη το μυαλό μου να θηλάζει.

Όταν η ανάσα μου σταμάτησε για αιώνες,
είδα ασπρόμαυρη η ζωή να ξεπηδάει εμπρός μου.
Πτώμα που μύρισαν και οι πιο τρελοί χειμώνες.
Αυτό μου χάρισε κι ο περσινός θεός μου.

Είμαι μια θάλασσα με τη χαρά του δυόσμου.
Είμαι σκοτάδι που με πνίγει μες στο αίμα.
Διάβολε κοίτα με... και μια κατάρα δώσ’ μου,
την ίδια που θα έδινες, σε μια γυμνή παρθένα.