Αναγεννήθηκα σαν το Φοίνικα μέσα απ’ την τέφρα μου
Πνέει ο Ιχώρ μέσα κάθε φλέβα μου
Μαύρα πέπλα που μου εμποδίζαν την αληθινή όραση του καλού
σκίζονται και χάνονται από εμπρός μου
Άλλαξε εντός μου ο ρυθμός του κόσμου
Το μυαλό μου διαυγές
Βγάζουνε άναρθρες κραυγές πνεύματα κακά και χάνονται στο λυκαυγές
Αποκωδικοποιώ το μήνυμα είναι το ξύπνημα
Σβήνονται στίγματα αίματος που χαράξαν την ψυχή μου ανεξίτηλα
Βλέπω ποια είν’ τ’ αληθινά και ποια τα κύβδιλα
Μετά από τόσους χρόνους περιπλανήσεων ασκόπων
σε ανηλίους δαιδαλώδεις διαδρόμους του λαβυρίνθου
βγαίνω έξω μέσω του μίτου και επιτέλους, γλαυκώπις
Νόηση Θεού είμαι μαζί σου
Κι αφού κατάφερα και σε είδα, ίσως υπάρχει ακόμα ελπίδα
Ίσως τελικώς τα πάντα να μην έχουν χαθεί
Είναι στα βάθη της καρδιάς μου των ματιών σου η βολή

Εις στα βάθη της καρδιάς μου
των ματιών σου η βολή
έξαφνα και παρ’ ελπίδα
άναψε και πυρπολεί

Την είδα να σχίζει τα σύννεφα σαν λεπίδα
Να δίνει φως σαν να'ναι μες την καταιγίδα κεραυνός
Απ’ το κεφάλι του μεγάλου πατέρα
λάμψη ψηλά στον αέρα κάνει τη νύχτα μέρα
Και είδα στα πόδια μου να μπλέκονται φίδια
Να θέλουν να με θάψουν μες τη γη μου την ίδια
Να με κρατάνε δεμένο κι αναγκασμένο να ζήσω
Φυλακισμένος για πάντα στων λωτοφάγων τη νήσο
Και είδα μια κόρη με δόρυ κι ασπίδα
Θεία πνοή ήρθε ν’ αλλάξει στη ζωή μου σελίδα
Να με σηκώσει απ’ το χώμα και να με πάρει ψηλά
Εκείνη που έμαθε το Δαίδαλο να φτιάχνει φτερά
Την είδα να σκίζει το σήμερα σαν ελπίδα, να δίνει φως
σαν να'ναι μες το πουθενά προορισμός,
σαν οδηγός, σαν αδελφή, σαν μητέρα
Γέννηση νέου αστέρα κάνει τη νύχτα μέρα

Εις στα βάθη της καρδιάς μου
των ματιών σου η βολή
έξαφνα και παρ’ ελπίδα
άναψε και πυρπολεί