Θυμάσαι που με κοίταζες στα μάτια,
θυμάσαι που σε κοίταζα κι εγώ;
Και μοιάζαμε κι οι δυο μας σαν φεγγάρια
που το ’χαν σκάσει απ’ τον ουρανό.

Γινότανε καράβι το κορμί σου,
γινόμουν καπετάνιος σου κι εγώ.
Σου έλεγα "Αγάπη μου, αφήσου,
ταξίδι να σε πάω στ’ όνειρο."

Θυμάσαι που σε φώναζα "Ζωή μου";
"Καρδούλα μου" με φώναζες εσύ.
Και έκοβα και την αναπνοή μου
για να την έχουμε μισή μισή.

Κι ο πόθος σεργιανούσε στο σεντόνι,
τον έρωτα κρατούσε αγκαζέ.
Η αγάπη μας σαν έγχρωμη οθόνη
το έργο της ζωής μας έπαιζε.

Θυμάσαι που ορκιζόσουνα σε μένα
και στ’ όνομά μου έπινες νερό;
Μα τώρα που φιλάς δυο χείλη ξένα
ξεθώριασε και πάει τ’ όνειρο.

Μα όμως δεν μπορώ να σε μισήσω,
κι ας έκανες το έγκλημα αυτό.
Τις όμορφες στιγμές μας θα κρατήσω
για να ’χω ένα λόγο για να ζω.