Κάθομαι πάλι απόψε και στοχάζομαι
η βροχή χτυπά το τζάμι μα δε νοιάζομαι
έρχονται στο νου μου εικόνες περασμένες μακρινές,
νιώθω πως στα αλήθεια τώρα σε χρειάζομαι.

Κάτι μ’ έκανε να φύγω απ’ τον κόσμο να χαθώ
να κλειστώ στη μοναξιά μου και να ξεχαστώ
πόσο θα `θελα για λίγο στο πλευρό μου να σε δω
είναι αργά πολύ έχω φταίξει, όμως σ’ αγαπώ.

Κάποια βραδιά με τα χείλη στεγνά
και τα μάτια γεμάτα από δάκρυα
σου `πα κοφτά πως θα φύγω μακριά
γιατί όλα μου φαίνονται μάταια.
Κείνη η βραδιά τώρα ξέρω καλά
ας μην είχε φτάσει ποτέ.

Τώρα καθισμένος μπρος στο τζάκι
θέλω πάλι να σε φέρω απ’ τα περασμένα
άσπρα τα μαλλιά μου έχουν γίνει
απ’ τα χρόνια που πήγαν χαμένα.

Κάθομαι πάλι απόψε και στοχάζομαι
αν μια μηχανή τα χρόνια πίσω θα `φερνε
δε θα έφευγα από εσένα μακριά ποτέ.
Όμως τώρα, ματαιότης τι κι αν σκεφτώ.