Είναι Φθινόπωρο, Φθινοπωράκι
λάμπω με το άστρο μου σαν προσκοπάκι
κι όπως ζυγώνει η επέτειος του "ΟΧΙ",
λέω ο Έλληνας γούστο που το `χει.

Όταν αντί να πατά τον πλαϊνό του
ξάφνου εκεί δα ξεπερνά τον εαυτό του
έτσι κι εγώ τους εχθρούς μου συγχωρνάω,
πλένομαι ντύνομαι και τραγουδάω.

Φίλοι παλιοί που τώρα δε μιλιόμαστε
κι όμως κρυφά πονούμε κι αγαπιόμαστε,
τι κρύβουν τα ρεφραίν μας και μαλώσαμε
πόσες γενιές παιδιών θα μεγαλώσαμε.

Πέφτει το σούρουπο πέφτουν τα φύλλα,
η Ελληνότητα έχει μια βίδα
κι αν στον εμφύλιο σερνόταν σαν δούλα
στην κατοχή ήταν λυμένη ψυχούλα.

Οι Αριστεροί μα και οι άλλοι επίσης
αντισταθήκαν, δε φέρω αντιρρήσεις.
Τέλος τα μούντζωσαν, οικονομηθήκαν
και με τους δίσκους μας εξελιχθήκαν.

Φίλοι παλιοί που τώρα δε μιλιόμαστε
μία είναι η τέχνη που αφιερωνόμαστε
πλάι στους Ρωμιούς μας διάλεξε να ζήσουμε,
το άλλοθι της πόλης τους να υπερασπίσουμε.

Αχ, όταν παντρεύτηκα στην εκκλησία
μέρα του "ΟΧΙ" με δικτατορία,
είπα το "Ναι" σαν συνθέτης που ελπίζει
σ’ ό,τι απ’ αυτές τις γραμμές ξεχειλίζει.

Ζουν κι οι συνθέτες επίσημες φάσεις,
στάσεις, μυστήρια και παρελάσεις
και επιστρέφοντας οι ποιη ποιούνε,
τον Ελληνόκοσμο ψυχαγωγούνε.

Φίλοι παλιοί που τώρα δε μιλιόμαστε
κι όμως κρυφά πονούμε κι αγαπιόμαστε,
ό, τι απεδείχθη γέρικο δε γέρασε
ζει στο κοινό μας άσμα μας ξεπέρασε.