Απ’ τη δική σου τη σκοπιά είν’ όλα ρόδινα,
λες και οι άνθρωποι χωρίζουνε ανώδυνα,
πολιτισμένα, έτσι δίχως φασαρίες,
με δίχως δάκρυα, φωνές και ιστορίες.

Κι έπεσε νύχτα
κι έπεσε κρύο,
όταν μου είπες πως χωρίζουμε οι δύο.
Κι έπεσε νύχτα
κι έσβησ’ η λάμπα,
τόση αγάπη που σου είχα πήγε τζάμπα.

Απ’ τη δική σου την πλευρά είν’ όλα σκόπιμα.
Αφού το θέμα δεν μπορείς να δεις ανθρώπινα:
το καπελάκι σου στραβά και άντε, γεια σου!
Πάντα τα ήθελες εσύ όλα δικά σου.

Κι έπεσε νύχτα
κι έπεσε κρύο,
όταν μου είπες πως χωρίζουμε οι δύο.
Κι έπεσε νύχτα
κι έσβησ’ η λάμπα,
τόση αγάπη που σου είχα πήγε τζάμπα.