Όταν φεύγουν τα τρένα η καρδιά μου πονά
και θυμάται ξανά περασμένα χαμένα φιλιά,
στο παράθυρο στέκει η δική σου μορφή
το δικό σου το χέρι που σαν άσπρο πουλί
θα χαθεί στη στροφή.

Κι ανεμίζει στο δείλι δακρυσμένο μαντήλι,
η καρδιά μου που κλαίει για σένα για σένα
όταν φεύγουν τα τρένα όταν φεύγουν τα τρένα.
Σαν πουλιά στη βροχή η δική σου μορφή
μαχαιριά στην δική μου ψυχή.

Τα κοιτάζω και τρέχω στον δικό τους ρυθμό
που σε λίγο κουράγιο δεν έχω δεν έχω
κι απομένω μονάχος εγώ στο σταθμό.