Ηλί, Ηλί Λαμά,
χόρεψέ μου μυστικό καρσιλαμά.

Μες των υπογείων τη φωτιά,
χόρεψες τον κόρδακα με κάμα στα πλευρά,
γύρευες το σύνθημα να ρθει
για την καινούρια άνοιξη που εδώ δε θα σε βρει.

Με μια ανεξήγητη ορμή
στης παπαρούνας τ’ όνειρο είχες χαθεί,
αναμασούσες άναρθρο χρησμό,
για μαραμένα Σάββατα κι ερώτων ξεπεσμό.

Ηλί, Ηλί Λαμά,
τραγωδίας ίχνη στον καρσιλαμά.

Έσπρωχναν το βήμα του χορού,
μύθοι των Αζτέκων και θρύλοι του Περού
Σώματα βαμμένα πορφυρά
που καλούν τον Όσιρι, την Κάλι και τον Ρα.

Το τοπίο γύρω φαλακρό,
αδήμονο προσμένει να σε δεχτεί νεκρό,
κιόλας κακοφόρμισε η πληγή,
βγάλε κραυγή να σε δεχτεί για πάντα η σιγή.

Ηλί, Ηλί Λαμά
κι έσβησες επάνω στον καρσιλαμά.