Εγώ του μικρού προικοθήρα
που το θείο σπινθήρα
του τον είπαν για διάβολο
εγώ, που των άλλων το ίσως
το γυρνούσα με μίσος
στη ζωή κι εναντίον μου
εγώ, που ‘χω κάνει αγώνα
για τον απατεώνα
μπας κι αυτόν θ’ αγαπούσανε
εγώ, που δεν είπα φοβάμαι
που δεν είπα πού πάμε
κι ό,τι ήθελα να ‘χω για μένα το ‘δωσα

Θα βγάλω το καπέλο μου
να υποκλιθώ στο τέρας
θα κυνηγάω τα θέλω μου
κι ας μου τα παίρνει ο αέρας

Εγώ, που τα έκανα ρόιδο
εγώ το κορόιδο
εγώ, που με πρόδωσα
εγώ, που γλυκά σου γελάω
σταυρωτά σε φιλάω
του εαυτού μου εμπόδιο
εγώ, που δεν είπα τι νιώθω
με τον πνιγμένο πόθο
εγώ, που καπνίζω τσιγάρα
που ‘χω τόση λαχτάρα
και να σβήσω τη φλόγα
ή εμένα έταξα

Θα βγάλω το καπέλο μου
να υποκλιθώ στο τέρας
θα κυνηγάω τα θέλω μου
κι ας μου τα παίρνει ο αέρας

Εγώ είμαι αυτός που πονάει
σαν το όνειρο γεννάει
και λυγίζει απ’ το βάρος του
εγώ, που γλυκά σου γελάω
σταυρωτά σε φιλάω
για να κρύψω βαθιά
το χαμένο θάρρος μου

Θα βγάλω το καπέλο μου
να υποκλιθώ στο τέρας
θα κυνηγάω τα θέλω μου
κι ας μου τα παίρνει ο αέρας
θα κυνηγάω τα θέλω μου
όσο μακριά κι αν πάνε
είκοσι χρόνια τα ‘διωχνα
μα εκείνα μ’ αγαπάνε

Θα βγάλω το καπέλο μου
να υποκλιθώ στο τέρας
θα κυνηγάω τα θέλω μου
κι ας μου τα παίρνει ο αέρας
κι αν με τρομάξει ο φόβος μου
ή ο λογοκριτής μου
άσε να δώσει απάντηση
για μένα ο ποιητής μου