Τι’ ναι αυτό το ποτάμι, της ζωής, του θανάτου,
που σπασμένο καλάμι, με τραβάει στα νερά του.
Τι’ ναι αυτό το ποτάμι, της ζωής, του θανάτου.

Τι’ ναι αυτός ο αγέρας, που θαμπώνει το φως μου,
σκοτεινιάζει η μέρα, ως την άκρη του κόσμου.
Τι’ ναι αυτός ο αγέρας, που θαμπώνει το φως μου.

Τι’ ναι αυτό το φεγγάρι, μιας αγάπης χαμένης,
που το ξέρεις δε θάρθει κι όλο την περιμένεις.
Τι’ ναι αυτό το φεγγάρι, μιας αγάπης χαμένης.