Μόνος έμεινες μαθαίνω,
νιώθεις σαν κορμί χαμένο
και δεν έχεις πού να πας.
Ξέρω πάλι θα γυρίσεις,
πάλι θα τηλεφωνήσεις
να μου πεις πως μ’ αγαπάς.

Πάλι θα ζητάς συγγνώμη,
όμως της καρδιάς οι δρόμοι
έχουν κλείσει πια για μας.
Δε με νοιάζει πώς περνάς,
σου αξίζει να πονάς.
Πως με πρόδωσες μην το ξεχνάς.

Πού το βρήκες το δικαίωμα εσύ
να μου σκοτώνεις τη ζωή;
Έχω σβήσει από μέσα μου το χθες,
μη μου ανοίγεις τις πληγές.
Πού το βρήκες το δικαίωμα εσύ
να μου σκοτώνεις τη ζωή;
Είναι πια πολύ αργά,
δε γυρίζω στα παλιά,
στα πικρά της προδοσίας τα φιλιά.

Τα τηλέφωνα θα κλείσω,
δεν μπορώ να σου μιλήσω
κι ούτε θέλω να σε δω.
Η δική μας ιστορία
βγήκε λάθος στην πορεία
κι είπα "τέρμα ως εδώ".

Κι αν τυχαία σ’ αντικρίσω
παγερά θ’ αδιαφορήσω,
πίσω πια δε με γυρνάς.
Δε με νοιάζει πώς περνάς,
σου αξίζει να πονάς.
Πως με πρόδωσες μην το ξεχνάς.