Εγώ θα μείνω
στις τρεις τα ξημερώματα μαζί με κινητό
«πέρασε η ώρα και σε κλείνω».
Εγώ θα μείνω
σε κάτι καλημέρες
στο ψυγείο γαντζωμένες
το γέλιο σου να πίνω.
Εγώ θα μείνω.

Εγώ θα μείνω
σ’ εκείνο σου το μήνυμα που έλεγε
«μακριά σου εγώ κερί και σβήνω».
Εγώ θα μείνω
να μη χαθεί ούτε λεπτό
στο τελευταίο «σ’ αγαπώ»
ότι έχω να σου δίνω.
Εγώ θα μείνω.

Και μη κοιτάς χαμόγελα
και μη κοιτάς κουράγια.
Αυτοί που πίσω μένουνε
παιδεύονται τα βράδια.

Και μη κοιτάς ποιος νίκησε,
πού πήγαν τα καράβια.
Δεν έχει η αγάπη λάφυρα.
Δεν έχει η αγάπη βράχια.

Εγώ θα μείνω
μπροστά στο ferryboat στον Πειραιά
το χέρι να σου δίνω.
Θα τρεμοσβήνω
και πάλι να μαθαίνω πως γελάς
κι εγώ να είμαι αλλού
πληγές να απαλύνω.
Εκεί θα σβήνω.

Εκεί θα μείνω
Τρικούπη κι Αραχώβης δεξιά
να φέρνεις τα σιντάκια που χρωστάς
κι εγώ να θέλω ακόμα να σου δίνω.
Εγώ θα μείνω
στην πρώτη τη ματιά
που πήγε αμέσως στη καρδιά
και όλα πήρανε φωτιά.
Εκεί θα μείνω.

Και μη κοιτάς χαμόγελα
και μη κοιτάς κουράγια.
Αυτοί που πίσω μένουνε
παιδεύονται τα βράδια.

Και μη κοιτάς ποιος νίκησε,
πού πήγαν τα καράβια.
Δεν έχει η αγάπη λάφυρα.
Δεν έχει η αγάπη βράχια.