Βάζω δέκα στην καρδιά μου, βάζω δέκα στο μυαλό μου,
μείον είκοσι όμως βάζω στον τρελό εγωισμό μου,
που μου λέει να σε ξεχάσω, όλο με υπονομεύει,
γιατί λέει μεγάλα λόγια, λόγια που δεν τα πιστεύει.

Είσαι μία μελανιά στο σώμα,
μια πληγή που με πονάει ακόμα,
μια γλυκιά δαγκωματιά στα χείλη,
και σημάδι που δε σβήνει.

Πάλι αόρατες παγίδες με κρατούν φυλακισμένο,
μα έλα που σε αγαπάω κι αντιδρώ και επιμένω,
προσπαθώ να αποδράσω απ’ της μοναξιάς το βάλτο,
γιατί λείπεις κι η ζωή μου έχει γίνει άνω κάτω.

Είσαι μία μελανιά στο σώμα,
μια πληγή που με πονάει ακόμα,
μια γλυκιά δαγκωματιά στα χείλη,
και σημάδι που δε σβήνει.