Σε κάτι σαπιοκάραβα, στο πέραμα του κόσμου
που αργοπεθαίνουν με σκοινιά και άγκυρες δεμένα,
εκεί τις νύχτες ξαγρυπνά ο άλλος εαυτός μου,
ψάχνει χαμένα πρόσωπα, χρόνια παροπλισμένα.
Ανοίγω πόρτες ύποπτες, ανοίγω ασυρμάτους
που μεταδίδουν σήματα και λόγια ξεχασμένα,
τα πάντα με προσπέρασαν στο παραλήρημά τους
κι ό,τι πολύ αγάπησα δεν ήτανε για μένα.

Κι εγώ φοβάμαι, κρύβομαι στ’ ανώνυμο σκοτάδι,
της νύχτας το πουκάμισο είν’ ο παράδεισός μου.
Για κοραλένιους ουρανούς μπαρκάρω κάθε βράδυ
με κάτι σαπιοκάραβα, στο πέραμα του κόσμου.

Όλα νωρίς τελειώσανε, τα έσβησε τ’ αλάτι,
ο κόσμος πρωτοσέλιδο μου δείχνει τις πληγές του,
κι εγώ στο χθες εξόριστος να ψάχνομαι για κάτι,
να πνίγομαι στο τίποτα και τις παραλλαγές του.
Γιατί με καταδίκασες στου χρόνου το αμπάρι
με πληρωμένη συντροφιά και λόγια μεθυσμένα
μονάχος της αγάπης μου να λύνω το κουβάρι
και όλα γύρω μου φτηνά και μισοβουλιαγμένα.

Κι εγώ φοβάμαι, κρύβομαι στ’ ανώνυμο σκοτάδι,
της νύχτας το πουκάμισο είν’ ο παράδεισός μου.
Για κοραλένιους ουρανούς μπαρκάρω κάθε βράδυ
με κάτι σαπιοκάραβα, στο πέραμα του κόσμου.