Βρες έναν τρόπο διαφυγής σ’ αυτή την κοινωνία
Περνάς και συ τώρα πια ανάμεσα σε 3 θηρία: νομοθετική, δικαστική, εκτελεστική εξουσία και καλά Κοινοβουλευτική, μάγκα, Δημοκρατία
Μα βρήκα τρόπο να ξεφεύγω γράφοντας σ’ ένα χαρτί
Αποτυπώνοντας επάνω του την ίδια τη ζωή
Συναισθήματα όπως πόνο, δάκρυ, χαρά και οργή
Προσπαθώ να απαντήσω κι εγώ στο γιατί
Εγώ είμαι δω, ένα παιδί πεθαίνει στην Αφρική
Κάθε μέρα σκοτώνονται χιλιάδες άνθρωποι
Δε σε νοιάζει θα λεγα και πάρα πολύ
Κάποιος για λεφτά αδερφέ σου πούλησε την ψυχή
Αναρωτιέμαι γιατί βάζουν ταμπέλες στους ανθρώπους
Να με μειώνουνε βρίσκουνε χίλιους τρόπους
Κακό δικό μου θέλουνε εγώ όχι το δικό τους
Αυτοί ρε bro έχουν πρόβλημα με το «εγώ» τους
Για το καλό μου το κάνω, για το καλό τους τα κάνω, άμα πεθάνω
Δε σε πιάνω, δε σε νιώθω, πώς το λένε;
Άκουσέ με δε θα χάσεις, τάισέ με κι αν πεινάσεις μη φοβάσαι, θα ‘ρθει η ώρα να στο ανταποδώσω έχω κι εγώ να σου δώσω ίσως μια μέρα ένα κουπλέ για σένα να χώσω
Και είναι ωραία που την βγάζουμε παρέα και κάθε μέρα την περνάμε σαν να είναι η τελευταία

Δε σε θέλω κι όμως σ’ αντέχω
Δεν το θέλω κι όμως κάθε μέρα τρέχω
Δεν πειράζει τ’ ότι με βρίζεις
Δε μ’ αλλάζει, δε με νοιάζει
Αν το ραπ μου σ’ ατιμάζει
Δε μ’ αλλάζει, δε με νοιάζει
Κι αν χαράζει και τότε κοιμάμαι, τι να κάνω δεν λυπάμαι

Δεν λυπάμαι για μένα, μα λυπάμαι γι’ αυτούς, πολιτικούς κρατούμενους και άπορους πολλούς
Γυναίκες που βιώνουν κάθε μέρα ρατσισμό
Βόμβες πυρηνικές μειώνουνε τον πληθυσμό
Και δεν μπορώ, δεν αντέχω
Πώς το λένε; Γιαυτό τρέχω, σ’ ό,τι δε γουστάρω απέχω
Αδερφέ τώρα το έχω όπως έχουνε το ψέμα
Δε μας συγκινεί ούτε το πιο αθώο μας το βλέμμα
Όλοι ζούμε σ’ ένα ψέμα και δεν είναι προπαγάνδα
Είναι η αλήθεια για μένα κι αν θες θα είναι και για σένα
Αν ήτανε για ένα χαμόγελο να θέλουμε λεφτά, μα τι λέω έτσι γίνεται τώρα πια μ’ αυτά
Τα κόλπα που σε βάζουνε σ’ αυτό το φαύλο κύκλο
Προσπαθώ να ξεφύγω με όπλο μου το στίχο
Αναζητώ στη μουσική, αγάπησ’ έναν ήχο
Μα δεν το βρίσκω, μα δεν το βρίσκω

Δε σε θέλω κι όμως σ’ αντέχω
Δεν το θέλω κι όμως κάθε μέρα τρέχω
Δεν πειράζει τ’ ότι με βρίζεις
Δε μ’ αλλάζει, δε με νοιάζει
Αν το ραπ μου σ’ ατιμάζει
Δε μ’ αλλάζει, δε με νοιάζει
Κι αν χαράζει και τότε κοιμάμαι, τι να κάνω δεν λυπάμαι