Είμ’ ορφανή και δυστυχής σαν έρημο πουλάκι,
κλαίγω και χύνω δάκρυα που είναι όλο φαρμάκι.
Γιατί είμαι απροστάτευτη και με περιφρονούνε,
δεν ξέρω τίνος έφταιξα και με κατηγορούνε!

Έναν κι εγώ αγάπησα, το μέλλον μου για να `βρω
που το `ξερα η άμοιρη στα βάσανα πως θα’ μπω!
Τι σου’ φταιξα λεβέντη μου και τώρα δε μιλιέσαι,
είμαι φτωχιά και ορφανή, για κείνο με αρνιέσαι!

Μήπως σε προξενεύουνε καμιά με τα προικιά της,
θα στο χτυπάει στα μούτρα σου, πως πήρε τα λεφτά της!
Τα πλούτη θα `ναι η αγάπη μου, πιστά θα σε λατρεύω,
πάντα θα είμαι σκλάβα σου να σε νοικοκυρεύω.