Βγήκες στο δρόμο σαν να ήξερες που πας,
ποτέ δε σ’ είδα πίσω να κοιτάζεις,
κι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο, σαν άγαλμα, βουβή,
σε έβλεπα στον άσφαλτο μακριά μου να βουλιάζεις.

Και σε θυμάμαι όταν έφευγες να λες
πως κάποιον ψάχνεις, κάπου αλλού κάτι ζητούσες,
τον εαυτό σου, λέει, να βρεις στη μοναξιά,
ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτό που εννοούσες.

Τώρα τα τρένα δε σε βγάζουν πουθενά,
τα λεωφορεία γλιστράν χωρίς να σταματάνε,
κι όσο περνάει η ώρα δυναμώνει κι η βροχή,
μάταια ψάχνεις, για σένα δεν έχει, δεν έχει ταξί.

Βγήκες στο δρόμο κι όλη νύχτα περπατάς,
αυτό δεν ήθελες, να βρεις αλλού λιμάνι,
τώρα τι παίρνεις τέτοια ώρα και ζητάς
απ’ την καρδιά που πάγωσες, αυτή να σε ζεστάνει.

Τώρα τα τρένα δε σε βγάζουν πουθενά,
τα λεωφορεία γλιστράν χωρίς να σταματάνε,
κι όσο περνάει η ώρα δυναμώνει κι η βροχή,
μάταια ψάχνεις, για σένα δεν έχει, δεν έχει ταξί.