Προτού το τρίτο τάλαντο σημάνει εσπερινό
είχε τελειώσει το στερνό του το ποτήρι
ο κυρ Αλέξανδρος κρατούσε το ψαλτήρι
και χάραξε πορεία στον ουρανό.
Αχ, κυρ Αλέξανδρε, αυτή η ώρα έχει περάσει,
η νέα γλώσσα κι η εποχή μας απαρνήθηκαν,
γιατί η κτίση έχει γεράσει.
Τα λόγια του μικρές φωτιές, απόμειναν κρυφές
κάπου βαθιά στα σπλάχνα του η ομορφιά πονάει
κι εκείνος παίρνοντας πνοή απ’ το γλυκύ το ναι,
μετρά τις ταπεινές του τις γραφές.