Τα λόγια μου τα χάραζαν ρυτίδες
μα μέσα μου φουντώνανε ορμές,
στου έρωτά σου τις κρυφές παγίδες
το σώμα μου ζητούσε αφορμές.

Αγάπη που σε είχα για εικόνα
σαν ιστορία αλλάζεις φορεσιές,
πού να `βρω άκρη μες στον κυκεώνα
να σε λατρέψω χίλιες δυο φορές.

Εγώ, που λες, δεν πρόδωσα κανένα
στα δύσκολα τα χρόνια, τ’ αλμυρά,
μα βρέθηκα εξόριστος στα ξένα
να με γαζώνουν φίλια πυρά.

Αγάπη που φοράς καινούργια μάσκα
και μες στ’ αρχαία ψάχνεις το παρόν,
με στέλνεις σ’ ένα μέλλον, στην Αλάσκα
σε παγετώνες απ’ το παρελθόν.