Αχ, βρε κόσμε αιμοβόρε,
δε λυπάσαι, δεν πονάς.
Τώρα που με γονατίσαν
οι φουρτούνες που περνώ,
με χτυπάς, με κατακρίνεις
και με σπρώχνεις στον γκρεμό.

Αντί να νιώσεις την καρδιά
ενός αδικημένου,
με βάζεις στο εδώλιο
του κατηγορουμένου.

Μ’ έχουν κάνει όλοι πέρα
στη μεγάλη συμφορά.
Όποιον φίλο κι αν ζητήσω,
είναι η πόρτα του κλειστή,
κι η γυναίκα που αγαπούσα
με κατηγορεί κι αυτή.

Αντί να νιώσεις την καρδιά
ενός αδικημένου,
με βάζεις στο εδώλιο
του κατηγορουμένου.

Θά ’ρθει όμως κάποια μέρα
να ξανάβρω την καλή.
Τότε θα με κολακεύουν,
όπως πριν θα μ’ αγαπούν.
Μα η πόρτα θα ’χει κλείσει
και αδίκως θα χτυπούν.