Δεν το μπορώ της σκιάς το βάρος
Ψάχνω να βρω τ`ουρανού το θάρρος
Όταν μετρά σαν παιδιά του τ`άστρα
Για να μετρώ των ματιών σου το φως.

Μέρα που φεύγει φως που ξημερώνει
Πάνω σε κήπους που το αχ φυτρώνει
Είναι η λύπη μια χαρά που σπάει
Μα το γέλιο που φοράς σου πάει.

Γέλιο που σου πάει, φως που σ`αγαπάει
Μέχρι να γείρει η τύχη σου και πέσει
Ψάξε το χρώμα που στα μάτια αρέσει
Πέτα τρέξε άσπρο χελιδόνι.

Ό,τι βλέπεις κάποτε τελειώνει
Κάποτε τελειώνει, στάχτη από χιόνι
Μέρα που τρέχει φως που ξημερώνει
Σβήνει απ`τα μάτια ό,τι τα λερώνει.

Τώρα κάτω απ`τα ματόκλαδά σου
Τρέχουν όλα τα πουλιά του δάσους
Τα πουλιά του δάσους στα ματόκλαδά σου.