Αποκοιμιέμαι σε μια χώρα
που όλα μοιάζουν μαγικά
που το γεια σημαίνει hola
και το adios σημαίνει γεια.

Στα σεντόνια μου μυρίζω
τη χθεσινή σου τη φυγή
και στην μπανιέρα ζωγραφίζω
νότες πάνω απ’ τη σιωπή.

Και το νερό μου ποτίζει το σώμα από χώμα,
ποτίζει τη γη.

Στο μυαλό μου αναμνήσεις
μιας ζωής κι ενός λεπτού
μπερδεύονται με τις ειδήσεις
τις πρωινές του καναλιού.

Σε ποια γλώσσα πια μιλάω
δεν το ξέρω ούτε ρωτώ
μα στα ισπανικά πονάω
που κοιμάμαι, που ξυπνώ.

Το νερό μου ξυπνάει το σώμα από χώμα,
ξυπνάει τη γη.

Γεννιέμαι το πρωί και βγαίνω
σε μια πόλη όπου κανείς
δε ρωτάει που πηγαίνω
γιατί δεν ξύπνησε νωρίς.

Είμαι κοντά όμως ακόμα
δεν έχω έρθει να σε βρω
κι έτσι στην PlaOPza Barcelona
στη Salamanca ξεδιψώ.

Το νερό ξεδιψάει το σώμα από χώμα,
ξεδιψάει τη γη.

Τι κι αν σ’ έψαξα
κι αν τα ρούχα μου έκαψα
κάποια βραδιά στο Albaycin μες στη Γρανάδα
πιο πολύ σε έχω εδώ
μ’ ένα flamenco στην Ελλάδα.

En la plaza de toros
en los que canto los coros
estoy buscan dote amor
y me persique el dolor.

Ξυπνάω στην Plaza Cataluna
σα χαμένη, μα τη ζω
σε ψάχνω μέσα απ’ τα τακούνια
ενός flamenco bailaor.

Στην Placeta de Montcada
στη γειτονιά σου τριγυρνώ
me encontrara la madrugada
και θα με βρει το πρωινό.

Καταλανέ, κατάλαβέ με
τι κι αν δεν έχω έρθει
te estimo mes que d’ aqui a la lluna
μη με ξεχνάς, μα μείνει εκεί.

Και το νερό μου παγώνει το σώμα από χώμα,
παγώνει τη γη.