Δε με πιστεύεις όταν λέω πως πονάω,
ο χωρισμός μας πως με γέμισε πληγές,
πολλές φορές μεσ’ απ’ το θάνατο περνάω
κι εσύ μιλάς για θέατρο κι υπερβολές.

Πως θα `φευγες ποτέ μου δεν πίστεψα Θεέ μου,
σ’ εσένα πιάστηκα,
αγαπημένο χέρι πως κράταγε μαχαίρι
δεν το φαντάστηκα.

Δε με πιστεύεις όταν λέω πως πονάω,
πως δε θ’ αντέξω άλλο αυτό το χωρισμό,
την αγωνία μου σ’ εσένα τη χρωστάω
κι εσύ μιλάς για πληγωμένο εγωισμό.

Πως θα `φευγες ποτέ μου δεν πίστεψα Θεέ μου,
σ’ εσένα πιάστηκα,
αγαπημένο χέρι πως κράταγε μαχαίρι
δεν το φαντάστηκα.