Άνετος είσαι, ανάγκη δε μ’ έχεις
δεν με πονάς, δε με προσέχεις,
δεν με λατρεύεις και με παιδεύεις
σε ποιο Θεό εσύ πιστεύεις.

Και το μυαλό σου σε άλλες τρέχει
μα όσο για μένα τέλος δεν έχει,
κι έχω για σένα τόσο υποφέρει
που στο αμήν με έχεις φέρει.

Είσαι, είσαι,
απαράδεκτος για όλα αυτά που λες
απαράδεκτος που άλλο δε με θες
απαράδεκτος που έτσι με πετάς,
απαράδεκτος που δε μ’ αγαπάς.

Δε με φροντίζεις, με βασανίζεις,
πόσο θ’ αντέξω εσύ νομίζεις,
δίπλα σου νιώθω σαν ένα θύμα
πριν απ’ το τέλος ένα βήμα.

Κάνεις τα πάντα για το καλό μας
ξεχνάς και την επέτειό μας,
έπρεπε απόψε να `σαι κοντά μου,
ξέχασες τα γενέθλιά μου.

Είσαι, είσαι,
απαράδεκτος για όλα αυτά που λες
απαράδεκτος που άλλο δε με θες
απαράδεκτος που έτσι με πετάς,
απαράδεκτος που δε μ’ αγαπάς.