Όταν γελάς, γεμίζεις ομορφιά.
Όταν κλαις, μου αφαιρείς τη ζωή.
Μάτια, γιατί δε με κοιτάτε ξανά όπως κάποτε;
Τα ωραία βλέμματα, τα γλυκά βλέμματα
που ήταν μόνο για μένα, πού πήγανε;
Έχουν εξαφανιστεί για πολλές βδομάδες
χωρίς να ξέρω γιατί.
Προτιμώ να μου δώσεις το θάνατο, ναι το θάνατο
όμως μη μου λες ότι δεν είμαι πια δικιά σου.
Γιατί δεν τραγουδάς ακόμα, αηδόνι,
με τη συνηθισμένη μελωδία σου;