Είναι βράδυ ζεστό τ’ Αυγούστου
κι οι σκιές γλιστρούν ως εδώ
Μ’ ένα πάθος που δεν λέει να κοπάσει
ξαποστένουν στα έρημα ντοκ
Η σελήνη τους παίρνει αγκαλιά και καλπάζουν
σ’ ένα άγριο χορό τα γυμνά τους κορμιά
στ’ ουρανού τα θλιμμένα σοκάκια αστράφτουν
στου μουράγιου τα σάπια νερά

Κι εγώ μόνος εδώ στο λιμάνι
μ’ ένα μπάρκο στα βάθη του νου
σε δυο ξένες ζωές ταξιδεύω
κι οι κραυγές τους με πάνε αλλού
Έτσι σκέφτομαι ότι έχω ήδη σαλπάρει
με δυο ξένες ζωές που μου κάνουν τη χάρη
να με πάρουν μαζί τους κρυφά
στου έρωτά τους το τρύπιο αμπάρι

Κρυφακούω τα λόγια, τους όρκους τα χάδια,
που αφήνουν στο βλέμμα θανάτου οσμή
και γυρίζει τ’ αόρατο του χρόνου ρολόι
ένα βράδυ τ’ Αυγούστου σε μια έρημη ακτή

Κρυφές ιστορίες
ψεύτικα λόγια
ντύνουν πάντα την ίδια σκηνή
παλιές ιστορίες
σε ξύλινη γλώσσα
ιστορία κοινή

Είναι βράδυ ζεστό τ’ Αυγούστου
τ’ άστρα πέφτουν στα μαύρα νερά
σαν ευχές που ποτέ δε θα πιάσουν
του έρωτά τους το χέρι κρυφά
Κι έτσι σβήνουνε νωρίς τα φώτα
σαν ταινία σε βουβό σινεμά
που οι ήρωές της έχουν χρόνια περάσει
στ’ ουρανού το θλιμμένο εκράν

Κρυφές ιστορίες
ψεύτικα λόγια
ντύνουν πάντα την ίδια σκηνή
παλιές ιστορίες
σε ξύλινη γλώσσα
ιστορία κοινή