Πλανόδιοι εμείς
σε άδειες οδούς
αφιλόξενης κρύας πολιτείας
ταξιδεύουμε αργά
στ’ ουρανού την τροχιά
στις μισές μας αλήθειες μπροστά
Καμμένη εποχή
τ’ ανέμου η φωνή
ζητιανεύει τραγούδια και κλαίει
στ’ άγγιγμά του σιωπάς
κοροϊδεύεις γελάς
και στους έρημους δρόμους γυρνάς

Μάγισσες νύχτες σε τραβούν
στ’ άρωμά σου μεθούν
ό, τι ονειρεύτηκα βροχής σταγόνες που ζητούν
στη γραμμή των χειλιών σου να σβηστούν

Σ’ αδιάβατη οδό
ταξίδι στερνό
στις ρυτίδες του χρόνου θα κρυφτώ
στου έρωτα τη σιωπή
το παιχνίδι γιορτή
ξαναφέρνει στο νου την πληγή
Κρατάω στιγμές
ανάσες παλιές
εκδορείς μια αλήθειας που καίει
σημαδεύει βαθιά
κι η ζωή σαν σκιά
φέρνει βόλτες σε άδεια αγκαλιά