Τώρα ένα κλάμα μεσ’ στη νύχτα μου
γίναν όσα ήθελα να είχα,
τώρα ζητάω το ανθρώπινο,
το αίμα μου το κόκκινο,
προσεύχομαι στα γόνατα
και προσκυνάω τα αόρατα,
τα ουράνια τόξα του Σαββάτου
πριν μεταλάβω οίνου και άρτου,
τώρα ζητάω το ανθρώπινο,
το αίμα μου το κόκκινο,
βγάλε τη μάσκα, βγάλε τη μάσκα,
βγάλε τη μάσκα, βγάλε τη μάσκα.

Κοντά σου πάλι και μεσ’ στην πάλη
πάνω σου μένω κι έτσι πεθαίνω
και για τους δύο γλυκό μου αντίο.

Τις νύχτες ντρέπομαι στα πέλαγα,
να βλέπω δεν αντέχω αυτά που γέλαγα,
ταξίδεψα στο μαύρο, στην ταπείνωση
δε βρήκα ένα σταυρό γι’ αποκαθήλωση,
γιατί εγώ αλλού ανήκω,
αρνί που το `ριξαν στο λύκο
τώρα ζητάω το ανθρώπινο,
το αίμα μου το κόκκινο,
τώρα ζητάω το ανθρώπινο,
το αίμα μου το κόκκινο,
βγάλε τη μάσκα, βγάλε τη μάσκα,
βγάλε τη μάσκα, βγάλε τη μάσκα.

Κοντά σου πάλι και μεσ’ στην πάλη
πάνω σου μένω κι έτσι πεθαίνω
και για τους δύο γλυκό μου αντίο.