Στάθηκες λίγο στο παράθυρο, μπροστά μου
κι έμοιαζες, μέσα στο κενό να κολυμπάς,
μ’ ένα χαμόγελό σου χάνω την παρτίδα,
με αγοράζεις μα ποτέ δε με πουλάς.

Έχω καλέσει τη βραδιά με την παρέα της να `ρθεί
τα παραμύθια π’ αγαπάω, τα ωραία, να σου πει,
σπάω το τζάμι που κρατά την ομορφιά σου φυλακή
κάνω πως γέρνω κι ακουμπάω στα μαλλιά σου σαν παιδί.

Φύσηξες πάνω μου, γελώντας, τον καπνό σου,
και τ’ αποφάσισα τελείως ξαφνικά,
να ξαναγεννηθώ και να `μ’ όλος δικός σου,
το ίδιο όνειρο να ζήσουμε ξανά.

Έχω καλέσει τη βραδιά με την παρέα της να `ρθεί
τα παραμύθια π’ αγαπάω, τα ωραία, να σου πει,
σπάω το τζάμι που κρατά την ομορφιά σου φυλακή
κάνω πως γέρνω κι ακουμπάω στα μαλλιά σου σαν παιδί.