Με της λησμονιάς τ`αμάξι
πριν απ`το ξημέρωμα
από ένα σταθμό του χρόνου
του ασταμάτητου
έφυγε ο Ρουν Ρουν για το βορρά.
Πότε θα`ρθει δεν το ξέρω.
Θα`ρθει να γιορτάσουμε
την επέτειο μαζί της μοναξιάς μας.
Μόλις κλείσανε τρεις μέρες
γράμμα έλαβα γραμμένο
με μελάνι κόκκινο.
Το ταξίδι του όσο πάει
και μακραίνει πιο πολύ.
Στην Αντοφαγάστα λέει
δε σταμάτησε καθόλου
και μιλάει παρακάτω
για μια περιπέτεια
που θ`αρχίσω αμέσως τώρα
να σας τη διηγηθώ.
Αχ, αλίμονο από μένα.

Μ`ένα πλήθος ταξιδιώτες
που`πρεπε όλοι να περάσουν
στην αντικρινή στεριά,
σε λιμάνι ρημαγμένο
από ξαφνικό κυκλώνα
κάπου εκεί στο Βαλιενάρ
το σταυρό του κουβαλώντας
έπρεπε ο Ρουν Ρουν μαζί τους
να περάσει απέναντι.
Το ταξίδι συνεχίζει
φτάνει στο Ταμαρουγάλ
και σε πέτρα καθισμένος
άρχισε να συλλογιέται
πώς το ένα φέρνει τ`άλλο
και το πάντα το ποτέ
και πως η ζωή είναι ψέμα
και η αλήθεια ο θάνατος.

Αχ, αλίμονο από μένα.

Μα το πράγμα είναι απλό:
έβγαλε μεσ`απ`το σάκο
που κουβάλαγε μαζί του
έβγαλε χαρτί και πένα
κι ίσως από θύμηση
άρχισε ο Ρουν Ρουν να γράφει
δίχως πόνο ή χαρά
δίχως δόξα, δίχως οίκτο
δίχως πάθος ή πικρία
δίχως τόλμη ή δισταγμό.

Κι έτσι για να στείλει κάτι
έστειλε ο Ρουν Ρουν το γράμμα
άδειο σαν τον άδειο κόσμο
σαν την άδεια τούτη γη.
Έφυγε ο Ρουν Ρουν για το βορρά
κι έμεινα μονάχη μου στο νότο
άβυσσος μεγάλη ανάμεσά μας
δίχως μουσική και δίχως φως.

Αχ, αλίμονο από μένα.

Κάτω απ`τους τροχούς του τρένου
οι μέρες χάνουν τη σειρά τους
κι αχνό το νούμερο του χρόνου
στις σιδερένιες πάνω ράγες.
Όσες στροφές παίρνουν οι ρόδες
τόσα τα σύννεφα στους μήνες
όσο μακρύτερες οι ράγες
τόσο πικρότερο το αύριο.
Έφυγε ο Ρουν Ρουν για το βορρά
τίποτα δε γίνεται πια τώρα.
Έτσι είναι φτιαγμένη η ζωή
ακάνθινα στεφάνια
της γης του Ισραήλ
αγάπη εσταυρωμένη
στέμματα καταφρόνιας
καρφιά του μαρτυρίου
και όξος και χολή.

Αχ, αλίμονο από μένα.