Πέφτει βροχή, πέφτει και το πρόσωπό μου σβήνει,
μια θάλασσα σβήνει απ’ την ψυχή μου την οδύνη,
μια θάλασσα απλώνει στην ψυχή μου τη γαλήνη.

Μεσ’ στης πόλης τα φώτα είναι χέρια απλωμένα
που ζητούν απ’ τους νέους λίγο φως, λίγο αίμα,
να σταθούνε ακόμη στης σκηνής την οθόνη γιατί,
γιατί η δόξα είναι ντόπα που περνάει τη φλέβα
και πονάει το χρήστη όταν φτάνει το τέρμα.

Πέφτει βροχή, πέφτει και το πρόσωπό μου σβήνει,
μια θάλασσα σβήνει απ’ την ψυχή μου την οδύνη,
μια θάλασσα απλώνει στην ψυχή μου τη γαλήνη.

Το χρυσό το χρυσάφι που πυρώνει τ’ ατσάλι,
εκεί έξω είναι κάποιοι που σκοτώνουν γι’ αυτό,
όλα αλλάζουνε χέρια με σπαθιά ή με χάδια, όλα,
όλα μοιάζουν να είναι μοιραία σημάδια
κι εγώ στέκω στη μέση σαν βουβή ασθενής.

Πέφτει βροχή, πέφτει και το πρόσωπό μου σβήνει,
μια θάλασσα σβήνει απ’ την ψυχή μου την οδύνη,
μια θάλασσα απλώνει στην ψυχή μου τη γαλήνη.