Σε βασανίζουνε και κλαις
κάτι από μένα αν δε θες,
στο δρόμο είμαι κι έρχουμαι,
μόλις βραδιάσει φεύγουμε,
σ’ αρπάζω ευθύς και φεύγουμε.

Κρυφά σ’ αγάπαγα κι εγώ
τα μάτια μου να μη χαρώ,
μπορεί να μη φαινόμουνα
μα εγώ ξημερωνόμουνα,
για `σε ξημερωνόμουνα.

Τώρα τα χείλη σου τα δυο
μόνον εγώ θα τα φυλώ,
θα σου χαρίσω το ντουνιά
και δε θα ξανακλάψεις πια
μεσ’ στη δική μου αγκαλιά.

Κρυφά σ’ αγάπαγα κι εγώ,
τη νιότη μου να μη χαρώ,
μπορεί να μη φαινόμουνα
όμως ξημερωνόμουνα,
για `σε ξημερωνόμουνα.