Πάψε σιωπή ν’ ακούσω τις φωνές
πέρα απ’ τη γη, στο φως με οδηγούνε,
τα μυστικά που πήραν ποιητές
και ξεχνούν οι άνθρωποι να τραγουδάνε.

Στην Αττική φεγγάρι δεν περνά
ή δεν μπορούν τα μάτια να το δούνε,
πέσε βροχή στα χείλη τα στεγνά
το λαβείν που διάλεξαν από το δούναι.

Μπάρκο ψυχής σε θάλασσα κρασί
το γνωστό μου άγνωστο ξαναρμενίζω,
χρόνε, χάρισέ μου ένα σου νησί
να `χω κάπου, όταν φεύγω, να γυρίζω.

Πάψε κι εσύ που λες πως μ’ αγαπάς
δεν είναι η αγάπη να τη λέμε,
δώσ’ μου αυτό το δάκρυ που χρωστάς,
γι’ αυτό που δίψασα περιπλανιέμαι.

Μπάρκο ψυχής σε θάλασσα κρασί
το γνωστό μου άγνωστο ξαναρμενίζω,
χρόνε, χάρισέ μου ένα σου νησί
να `χω κάπου, όταν φεύγω, να γυρίζω.