Σηκώθηκες χαράματα
να δικαιολογήσεις
τις ιδιωτικοποιήσεις
και λες ως τα γεράματα
θα έχεις βρει τις λύσεις
χωρίς να σε παραποιήσεις

Έψαχνες το αντίδοτο
για έναν ακαμάτη
να λες πως ζεις κι εσύ για κάτι,
μα το υποσυνείδητο
σαγήνευε το μάτι
και σου ‘γνεφε προς το κρεβάτι

Σκεφτόσουνα την πάταξη
του εκλυθέντος ήθους
και της απώλειας του πλήθους
«αχ να ‘ταν η παράταξη
να μαγνητίζει ψήφους
να πλύνω την βρωμιά του ύφους»

Με τα πολλά κατόρθωσες
ως την σχολή να φτάσεις
καλύπτοντας τις αποστάσεις
τις σκέψεις σου διόρθωσες
αρνούμενος να χάσεις
και κάμπτοντας τις αντιφάσεις

Εκεί σε περιμένανε
δυο τρεις πρωτοετίνες
που τις προσέγγιζες για μήνες
και τι κι αν σε γεμίζανε
depon και ασπιρίνες
αφού τσιμπήσανε εκείνες!

Τα τραπεζάκια διέσχιζες
με ίσιο το κεφάλι
για να μη σε συγχύσουν πάλι
και από μέσα σου έβριζες
του χρώματος το χάλι,
που είχε μια σημαία άλλη

Ο προορισμός ξεχείλωσε
ξανά την αγκαλιά σου,
για να χωρέσει την λαλιά σου
γλυκά σου υποδήλωσε
«για μένα σμπαραλιάσου»
μα στα παπούτσια τα παλιά σου

Ξάφνου ψιλοβαρέθηκες
τις ίδιες συζητήσεις
και τις προσπάθειες να πείσεις
κι αναπολώντας βρέθηκες
«πως μπήκα;» να ρωτήσεις
να δούμε τι θα σου απαντήσεις

«Με θάρρος αποφάσισα
τους φόβους ν’ απελάσω
να συνδικαλιστώ, ν’ αγιάσω
να δουν πως κάτι άξιζα
μαζί τους να γελάσω
έτσι κι αλλιώς δε θα χαλάσω»

Του υπεύθυνου τ’ ακουστικά
ν’ ακούν το Paranoid
κι άλλοι να τραγουδούν Pink Floyd
και κάποια μέλη εριστικά
να λένε για τον Φρόυντ
κι εσύ να παίζεις arcanoid

«Τι φταίει που σκοτείνιασες;
των άλλων υποδείξεις;
τι σε ανάγκασε να πλήξεις;
Ίσως και να ρουτίνιασες
με τόσες επιπλήξεις»
διερωτώνται οι ενδείξεις

«Πραγματικά αισθάνθηκα
αργά να παρακμάζω
να κάνω στο γιαπί το μπάζο,
αλλά τι λέω; Χάθηκα,
αν νιώσω πως αλλάζω!
Ύστερα πως θα με θαυμάζω;

Και τώρα πολυμήχανα
θα δείξω στις ενδείξεις,
πως δε θα γίνουν αποδείξεις…»
αυτά κάπως αμήχανα
λόγιαζες πριν τσιρίξεις
μ’ αυτά που θες να καταλήξεις

«Ο λόγος που είμαι κατηφής
δεν είναι πως χωράω
στην μάσκα μου και προχωράω,
αλλά η κονκάρδα της ταφής,
που όταν τη φοράω
δεν με τσιμπάει, μα πονάω!

Άνοιξες φθινοπώριασαν,
βράδιασαν μεσημέρια
και χειμώνιασαν καλοκαίρια
με σήματα με μπόλιασαν
αχ φέρτε μου μαχαίρια,
γιατί δεν βγαίνουν με τα χέρια…»