Στο καινούργιο μου πρωινό,
το τυλιγμένο με μοβ πανό,
ξεδιπλώνω τη ζωή,
μια, αγάπης, μένει αναπνοή,
βόλτα βγάζω και την καρδιά
που κουδουνίζει ζεστά κλειδιά,
μα ο ήλιος πάλι αργεί
και νιώθω κρύα όλη τη γη.

Ανατολή, σε πεθυμήσαμε πολύ,
κόρη καλή με μια φωνή που σπάει,
μοίρα θολή, το φως σου τύψη κι απειλή,
πού `ν’ το φιλί και ποιος μας αγαπάει.

Κι αν το σήμερα μ’ αδικεί
πάω με τα λάθη μου πιο εκεί,
μ’ ένα στόμα όσο μπορώ
πίνω απ’ του κόσμου το νερό,
για μια βόμβα από χαρά,
ένα κομήτη μ’ άσπρη ουρά,
λέω τον ένοχο αδερφό
και το σκοτάδι ψηλαφώ.

Ανατολή, σε πεθυμήσαμε πολύ,
κόρη καλή με μια φωνή που σπάει,
μοίρα θολή, το φως σου τύψη κι απειλή,
πού `ν’ το φιλί και ποιος μας αγαπάει.

Ανατολή, το φως σου τύψη κι απειλή,
πού `ν’ το φιλί και ποιος μας αγαπάει.