Γεμάτα βάσανα και κόπους
της γειτονιάς μου ήταν τα σπίτια,
ψωμί ξερό για τους ανθρώπους
και πεινασμένα τα σπουργίτια.

Μας πάγωνε το ξεροβόρι,
ο ήλιος δε μας είχε δει,
γυρνούσα δίχως πανωφόρι
κι ήμουν της φτώχειας το παιδί.

Κι αν με τάιζαν μ’ άδειο πιάτο
δεν έκλαψα καμιά φορά,
δεν το `βαλα ποτέ μου κάτω
γιατί είχα μια κρυφή χαρά.

Είχα ένα γραμμόφωνο παλιό,
κόλλαγε στο δίσκο του η βελόνα,
κι όταν με κουράζαν στο σχολειό,
πήγαινα ν’ ακούσω τη Ραμόνα.

Ραμόνα, στης νιότης το γλυκό πρωί,
Ραμόνα, είναι γραμμόφωνο η ζωή.

Στον κάθε του δίσκο, που για μια αγάπη σου μιλά
στην ίδια τη λέξη πάντα η βελόνα του κολλά.
Ραμόνα, σ’ αυτό το δίσκο τον τρελό
η ίδια η λέξη: γελώ, γελώ, γελώ, γελώ...

Πιάσαν το γείτονα για κλέφτη,
η κόρη του έχει ξεστρατίσει,
κουβέντα εμένα δε μου πέφτει,
μα έχουν κι οι δυο παρανομήσει.

Άλλοι φτωχοί είναι γεννημένοι,
κι άλλοι στο χρήμα έχουν πνιγεί,
μα αν κλέβαν όλοι οι αδικημένοι
θα `ταν μια φυλακή όλη η Γη.

Εγώ έχω φάρμακο στη λύπη,
στη φτώχεια μου περνώ καλά,
τίποτα εμένα δε μου λείπει,
βλέπω τα λίγα για πολλά.

Κι έχω ένα γραμμόφωνο παλιό,
που κολλάει στο δίσκο του η βελόνα,
με κουράζει ο κόσμος σαν σχολειό,
και ξεκούρασή μου ειν’ η Ραμόνα.

Ραμόνα, η νιότη όταν φυλλοροεί,
Ραμόνα, είναι γραμμόφωνο η ζωή.

Στον ίδιο το δίσκο, που δεν ακούγεται καλά
σε μια άλλη του λέξη τώρα η βελόνα του κολλά.
Ραμόνα, σ’ αυτό το δίσκο το βραχνό
η άλλη η λέξη είναι γερνώ, γερνώ, γερνώ, γερνώ...