Να με ξεριζώσεις χάρε, σ’ αντιστέκομαι σαν δρυ,
όση φόρα θέλεις πάρε, να με πάρει δεν μπορεί.

Να με ξεριζώσεις, όχι, δεν το θέλω και βαστώ,
όσο η καρδιά μου το ’χει, το κουράγιο της σωστό.
Ρ.
Στ’ αγιασμένο τούτο χώμα, που ’πιεν αίμα ποταμό
μας κρατάει το χρέος ακόμα, για το μέγα λυτρωμό.

Δεν το θέλω άλλοι να φτάσουν, δίχως μου, στην κορυφή,
στ’ άκρον ύψος να γιορτάσουν οι γενναίοι μου σύντροφοι.

Θα γιορτάσουμε σαν ένας τη μεγάλη Ανατολή,
κάθε τόπου, κάθε γέννας, κάθε γλώσσας οι καλοί.
Ρ.
Να με ξεριζώσεις τώρα μη σε τρώει αποθυμιά,
όλη η γη είναι μια χώρα, ένα δρυ και ρίζα μια.