Όταν ανοίγω αυτήν την πόρτα που κρατώ κλειστή
μυρίζω ακόμα τη μπογιά απ’ τους τοίχους
και ζωντανεύουν οι αναμνήσεις σαν κοιτάζω εκεί
φωτογραφίες κρεμασμένες ή στίχους

Σα σκοτεινιάζει, ανάβω πάλι εκείνο το φως
όλα υπάρχουν όπως τότε, πριν φύγεις
Εσύ, που μου `μαθες να τρέχω, να γελάω σαν παιδί
γιατί δε μου `πες πώς να ζω όταν λείπεις;

Δες πόσο άλλαξα, δες
είναι οι μέρες σιωπές
σαν σελίδες λευκές
πόσο άλλαξες..
Θυμάμαι να μου λες
μη φοβηθείς τον καιρό
θα είμαι δίπλα σου εγώ.
Πόσο άλλαξα δες
πόσο άλλαξα..

Θυμάμαι ακόμα στον αέρα τα λιτά της μαλλιά
μην τα μπερδέψει ο νοτιάς τα κρατούσε
πάνω σε βράχο είχε καθίσει να κοιτά μακριά
"είναι ωραία στ’ ανοιχτά"

Κι εγώ χειμώνες καλοκαίρια μένω μόνος εδώ
να τραγουδάω ότι δήθεν υπάρχεις
κι ότι μια μέρα θα γευτώ το παραμύθι αυτό
που λέει κάποτε κοντά μου θα `ρθεις...