Αγάπησα αυτούς που δε μ’ αγάπησαν
και πλήγωσα εκείνους που με θέλαν,
τα μάτια μου ποτήρια ήταν και ράγισαν
άδειες σπηλιές απέμειναν για πειρατές του έρωτα
που με φιλιά με σκότωναν, με λόγια μ’ ανασταίναν.

Πίστεψα αυτούς που δε με πίστεψαν
και πρόδωσα των άλλων την αλήθεια,
τα χέρια μου φτερά ήτανε κι έσπασαν,
ξερά κλαδιά απέμειναν για τις φωτιές του έρωτα
που την καρδιά μου ζέσταιναν με λάγνα παραμύθια.

Έμεινα κοντά σ’ αυτούς που μ’ έδιωξαν
γι’ αυτό είμαι μακριά απ’ όλους κι όλα,
τα όνειρα πουλιά ήταν και πέταξαν
άδεια δωμάτια απέμειναν με τη σκιά του έρωτα
ρούχο φθαρμένο κι άψυχο να κρέμεται απ’ την πόρτα.